Hoewel hij niet heeft gecontroleerd of het een gouden ring is schrijft de ondernemer dat wel op zijn bewijs van afgifte. Dat verzuim komt voor zijn rekening en risico. Later blijkt het volgens hem een nepring te zijn, maar de ring die hij de consument laat zien is volgens haar niet de ring die zij bij hem heeft ingeleverd. De ondernemer moet de consument een vergelijkbare gouden ring geven.
Later belt de ondernemer opnieuw. De trouwring is ‘nep’ en hooguit vijf tot zes jaar oud. Volgens de consument heeft haar moeder de ring van 1939 tot 1985 gedragen. Na haar overlijden heeft zij de ring die er nog onberispelijk uitzag, 21 jaar in een sieradendoosje bewaard. Het is zeker geen ‘dummy ring’ zoals de ondernemer beweert. De gouden ring is meer dan 46 jaar gedragen en dat staat lijnrecht tegenover de houdbaarheid van een nepring, die volgens de ondernemer al na vijf tot zes jaar is versleten. Hij suggereert zelfs dat de gouden ring mogelijk bij een inbraak is gestolen en de consument nu met een vervangende nepring komt. Het kan, zo zegt hij, ook zijn dat de ring meerdere malen is verguld.
Deze suggesties snijden volgens de consument geen hout. Zij ervaart dit als een onheuse bejegening en zeer klantonvriendelijk. Tijdens twee bezoeken aan de ondernemer werden twee verschillende ringen getoond. Dat bevreemdt de consument ten zeerste. Het komt haar voor dat de ondernemer een fout heeft gemaakt en de gouden ring met een ander exemplaar heeft verwisseld. Zij wil de ingeleverde ring terug. Als die er niet meer is, wat waarschijnlijk is, dan wil zij een soortgelijke eenvoudige gladde gouden damestrouwring en gemeende excuses.
Bij het solderen van de zetting bleek het volgens de ondernemer geen gouden ring te zijn maar een dummy exemplaar. Een ring die 46 jaar is gedragen ziet er niet als nieuw uit en vertoont draagsporen. Inderdaad is de consument gevraagd of de ring mogelijk was verwisseld. In een verzorgingshuis komt dat meer voor. Het was nooit de bedoeling haar daarmee te kwetsen of onheus te bejegenen. Bij het aannemen van de ring was het merkteken van de dummy niet met het blote oog te zien, maar nadat de ring was verwarmd wel. Daarom was er geen enkele twijfel.
Volgens de ondernemer kan de ring niet in zijn bedrijf zijn verwisseld. Hij veronderstelt dat de ring eerder is verwisseld, maar dat de consument dat niet wist omdat de ring na het overlijden van haar moeder niet meer is gedragen. Er is te goeder trouw gehandeld.
De commissie gaat ervan uit dat de ondernemer overeenkomstig zijn eigen bewijs van afgifte een gouden damestrouwring in ontvangst heeft genomen. Als er op een sieraad dat wordt aangeboden geen keur-/merkteken zit, ligt het voor de hand dat een ondernemer onderzoek naar de hoeveelheid edelmetaal doet. Dat heeft hij echter niet gedaan. Het ‘verhaal’ van de consument gaf hem geen aanleiding de ring op echtheid te controleren. Dat komt voor zijn rekening en risico. Hij heeft zelf genoteerd dat het een gouden damestrouwring was en daarom gaat de commissie daar dan ook van uit.
De ondernemer moet de consument een vergelijkbare 14 karaats gladde gouden trouwring geven. Dat zij aanvankelijk een dergelijk aanbod van de ondernemer heeft afgewezen kan de commissie gezien haar emoties en vooral de ontkenning van de ondernemer dat hij een fout zou hebben gemaakt, begrijpen.