Twee keer krijgt een consument te horen dat het technisch niet mogelijk is in haar woning een watermeter te plaatsen. Als ze dat voor de derde keer aan de ondernemer vraagt en een medewerker langskomt blijkt dat het wel degelijk kan, maar dat ze dat zelf moet betalen. De consument laat dat doen en komt er dan achter dat haar de afgelopen jaren een te hoog verbruik in rekening is gebracht. Omdat de ondernemer de consument niet correct heeft geïnformeerd moet hij haar een schadevergoeding betalen.
Als de consument in 2005 in een oud huis zonder watermeter gaat wonen, belt zij de ondernemer met de vraag of bij haar een watermeter kan worden geplaatst. Ze krijgt te horen dat dit technisch niet mogelijk is. Omdat de consument na enige jaren het gevoel krijgt dat zij wel erg veel voor water betaalt, belt zij in 2009 weer met de ondernemer over het plaatsen van een watermeter en ook dan wordt gezegd dat dit niet kan. In 2014 probeert de consument het weer en een medewerker van de ondernemer die langs komt zegt dat er wel een watermeter kan worden geplaatst.
De consument laat een loodgieter dat doen, betaalt daar € 538,– voor en ontdekt dan dat ze sinds 2005 meer dan € 1.000,– te veel heeft betaald. De ondernemer heeft onterecht gezegd dat het niet mogelijk was een watermeter te plaatsen terwijl dat wel kon. Daardoor betaalde zij € 229,– per jaar wat volgens haar berekening ongeveer € 36,– zou moeten zijn. Daarom wil zij van de ondernemer een schadevergoeding van € 450,–, € 300,– voor het teveel betaalde waterverbruik in de afgelopen jaren en € 150,– als tegemoetkoming in de kosten van de plaatsing van de watermeter.
Volgens de ondernemer kon bij de consument zonder aanpassing van de binneninstallatie geen watermeter worden geplaatst. Het leidingnet loopt tot aan de deur en een aanpassing van de binneninstallatie komt voor rekening van de consument. Het laten aanbrengen van een watermeter is dan ook de verantwoordelijkheid van de consument zelf. Naar alle waarschijnlijkheid heeft de consument de afgelopen jaren teveel voor waterverbruik betaald, maar het was en is de eigen verantwoordelijkheid van de consument voor een watermeter te zorgen. De ondernemer betreurt de miscommunicatie. Wellicht is de consument niet duidelijk verteld dat er bij haar wel een watermeter kon worden geplaatst maar dat zij dat zelf moest betalen.
De commissie meent dat de ondernemer inderdaad de consument niet correct heeft geïnformeerd waardoor zij in 2005 en 2009 op het verkeerde been is gezet. Pas na een bezoek van een medewerker van de ondernemer in 2014 werd haar duidelijk dat er wel een meter kon worden geplaatst, zij het dat de kosten daarvan voor haar rekening zouden komen. Het valt de ondernemer euvel te duiden dat hij de consument in dat opzicht niet volledig en correct heeft geïnformeerd, temeer omdat hij er bepaald de voorkeur aan geeft dat consumenten van onbemeterde woningen een eigen watermeter laten plaatsen.
Door deze onzorgvuldigheid heeft de consument schade geleden. De door haar gevorderde en relatief bescheiden schadevergoeding van € 450,– is zonder meer redelijk. De ondernemer moet dit aan de consument betalen.