Commissie: Water
Categorie: Betaling
Jaartal: 2013
Soort uitspraak: -
Uitkomst: -
Referentiecode:
47905
De uitspraak:
Onderwerp van het geschil Het geschil betreft de door de ondernemer aan de consument in rekening gebrachte kosten voor de betaling van de facturen van de ondernemer per acceptgiro. De consument heeft op 25 februari 2010 de klacht schriftelijk voorgelegd aan de ondernemer. Standpunt van de consument Het standpunt van de consument luidt in hoofdzaak als volgt. De ondernemer accepteert niet dat ik, om de kosten die de ondernemer oplegt te drukken, in één keer een voorschot voor het gehele verbruiksjaar betaal, samen met het eindbedrag van de jaarafrekening over het afgelopen verbruiksjaar, wat voor mij de meest efficiënte betalingswijze is. Die extra kosten hebben betrekking op de acceptgiro’s die de ondernemer mij stuurt voor elk kwartaal- of maandvoorschot. Die kosten zijn niet nodig bij betaling in één keer, terwijl ik bovendien de acceptgiro’s niet gebruik, omdat ik per girofoon betaal. De ondernemer is monopolist in mijn regio, zodat ik niet voor een andere ondernemer kan kiezen die bereid is mij geen kosten voor acceptgiro’s in rekening te brengen. De consument verlangt dat de ondernemer eraan meewerkt dat de consument op de hierboven aangegeven wijze betaalt en het in rekening brengen van kosten van acceptgiro’s achterwege laat. Standpunt van de ondernemer Het standpunt van de ondernemer luidt in hoofdzaak als volgt. Wij hebben op 16 december 2008 een kennisgeving verzonden aan afnemers die betalen per acceptgiro. Hierin worden de afnemers geïnformeerd over de kosten van het betalingsverkeer en meegedeeld dat wij vanaf 1 februari 2009 € 1,50 exclusief BTW in rekening zullen brengen aan diegenen die per acceptgiro blijven betalen. Aan de afnemers is de mogelijkheid geboden de betalingswijze om te zetten in automatische incasso. De wijziging is ook in het tarievenoverzicht van 2009 vermeld. In artikel 15, lid 3 van de Algemene Voorwaarden Drinkwater staat dat het bedrijf bepaalt op welke wijze de nota kan worden voldaan. De keuze is vooralsnog beperkt tot betaling per automatische incasso en betaling per acceptgiro. Voor de betaling per acceptgiro worden kosten van verwerking in rekening gebracht, voor betaling per automatische incasso niet. De kosten van betaling anders dan per automatische incasso liggen hoger dan bij automatische incasso, ook als geen gebruik wordt gemaakt van een acceptgiro. Binnenkort wordt hieraan een tweede wijze van betalen zonder kosten toegevoegd, te weten middels digitale facturering. Het in rekening brengen van kosten voor betaling anders dan middels automatische incasso is inmiddels algemeen geaccepteerd. De commissie heeft reeds herhaaldelijk dienovereenkomstig beslist. Wij houden vast aan deze lijn van de commissie en voelen ons hierin gesteund door het recente antwoord van de minister van Economische Zaken op Kamervragen over dit onderwerp, waarvan wij een kopie hebben overgelegd. De door de consument voorgestelde oplossing, te weten het eenmaal per jaar betalen van de jaarafrekening met een voorschot voor het gehele volgende verbruiksjaar is niet uitvoerbaar in onze administratie. Wij factureren en incasseren gelijkmatig verdeeld over het gehele jaar, zodat wij tijdig de jaarafrekening kunnen opmaken. Ook het tijdstip van de meteropname is gerelateerd aan dit factureringsysteem. Wij kunnen hiervan in individuele gevallen niet afwijken. Beoordeling van het geschil De commissie heeft het volgende overwogen. De commissie heeft in een reeks van uitspraken het in rekening brengen van kosten bij betaling anders dan door middel van automatische incasso goedgekeurd. De belangrijkste motivatie hiervoor is dat voldoende aannemelijk is dat de verwerkingskosten bij betaling anders dan via automatische incasso aanzienlijk hoger liggen dan bij automatische incasso, wat ook geldt als er geen gebruik wordt gemaakt van een acceptgirokaart, maar betaald wordt via internet of op een andere wijze. Een bedrag van € 1,50 (te vermeerderen met de BTW) per betaling heeft de commissie redelijk geoordeeld. Als het de ondernemer niet zou zijn toegestaan voor de betaling anders dan via automatische incasso kosten in rekening te brengen, zouden die kosten moeten worden omgeslagen over alle afnemers, dus ook degenen die wel per automatische incasso betalen, wat tot een algehele tariefsverhoging zou leiden. Het persoonlijke belang van de betaler die kiest voor betaling op zijn eigen manier moet wijken voor het collectieve belang van alle betalers samen. Men kan zich nog afvragen of er sprake is van enige door de ondernemer uitgeoefende dwang, nu hij de consument slechts de keuze laat tussen twee betalingswijzen, waarvan er één, te weten de betaling per automatische incasso, gratis is. De kantonrechter te Haarlem heeft zich in die zin uitgesproken. De ondernemer refereert hieraan in zijn verweerschrift en betwist dat er sprake is van dwang. In een van haar uitspraken heeft de commissie overwogen dat haar geen nationaal- of internationaalrechtelijke wettelijke regel bekend is die een bedrijf als dat van de ondernemer dwingt tenminste drie betalingsmogelijkheden aan te bieden en dat de commissie in de uitspraak van de kantonrechter te Haarlem geen aanleiding ziet om tot een ander oordeel te komen. De commissie handhaaft dit oordeel. Overigens heeft de ondernemer verklaard dat binnenkort een derde (kosteloze) betalingswijze zal worden geïntroduceerd, in combinatie met digitale facturering. Een door consumenten vaak gebruikt argument is dat zij bij betaling via automatische incasso geen overzicht hebben over hun betalingen en onvoldoende zeggenschap hebben over hun geld. Dit argument is door de commissie van de hand gewezen. De incasso is voor de consument zichtbaar en hij/zij heeft de mogelijkheid een betaling waarmee hij/zij het niet eens is binnen een maand te storneren. Deze termijn acht de commissie redelijk. De ondernemer heeft ook verwezen naar de Algemene Voorwaarden Drinkwater waarin de bevoegdheid tot het in rekening brengen van kosten bij een door de afnemer gekozen betalingswijze is vastgelegd. De consument heeft de toepasselijkheid van die voorwaarden niet betwist. De ondernemer heeft een kopie overgelegd van het antwoord van de Minister van Economische Zaken d.d. 29 maart 2010 op Kamervragen over het in rekening brengen van kosten voor de betaling per acceptgiro. De minister heeft dit acceptabel genoemd, mits het in rekening brengen van deze kosten duidelijk en vooraf aan de consument wordt gecommuniceerd. Dat is hier het geval. Voor het overige verwijst de commissie naar het antwoord van de minister. De commissie is tenslotte van oordeel dat de ondernemer voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat de door de consument voorgestane jaarlijkse betalingswijze administratief niet uitvoerbaar is, ook al is deze betalingswijze voor de consument het meest efficiënt, zoals zij heeft aangevoerd. Derhalve wordt als volgt beslist. Beslissing Het door de consument verlangde wordt afgewezen. Aldus beslist door de Geschillencommissie Energie en Water, op 25 februari 2011.