Commissie: Telecommunicatiediensten
Categorie: 06-blokkade
Jaartal: 2015
Soort uitspraak: -
Uitkomst: -
Referentiecode:
TEL09-1143
De uitspraak:
Onderwerp van het geschil
Het geschil betreft de mogelijkheid om 06-nummers te blokkeren. Standpunt van de consument Het standpunt van de consument luidt in hoofdzaak als volgt. De consument heeft een abonnement bij de ondernemer voor een vaste telefoonaansluiting. Zij wordt geconfronteerd met hoge telefoonrekeningen voor uitgaande gesprekken met 06-nummers. Om haar huisgenoten te beletten tijdens haar afwezigheid met 06-nummers te bellen, heeft zij de ondernemer verzocht om een blokkering voor deze nummers. De ondernemer heeft laten weten dat dat om technische redenen niet kan. De consument stelt zich op het standpunt dat artikel 2.4 van de Regeling universele dienstverlening en eindgebruikersbelangen (hierna: Rude) de ondernemer verplicht om door de abonnee aangewezen categorieën van nummers kosteloos te blokkeren. Een redelijke uitleg van deze bepaling brengt met zich mee dat deze regeling ook 06-nummers omvat. De consument doet onder meer een beroep op Richtlijn nr. 2002/22/EG van het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie van 7 maart 2002 inzake de universele dienst en gebruikersrechten met betrekking tot elektronische communicatienetwerken en -diensten (Universele dienstrichtlijn). De consument verwijst voorts naar de website van Consuwijzer, waarin onder de categorieën te blokkeren nummers ook 06-nummers worden genoemd. De ondernemer heeft de consument gewezen op alternatieven: de plaatsing van [een ander type apparaat] of overstappen naar [een ander pakket]. Beide alternatieven zijn voor de consument niet aanvaardbaar. [Het apparaat] is niet kosteloos, omdat een borg wordt verlangd. Daarbij komt dat voor ieder aansluitingspunt een dergelijk apparaat nodig is, dat door haar huisgenoten eenvoudigweg kan worden gepasseerd. Tenslotte stelt de consument dat artikel 2.4 Rude de ondernemer verplicht de blokkering uit te voeren en die niet – door levering van genoemd apparaat – aan de consument over te laten. [Het andere pakket] is duurder dan het huidige abonnement van de consument, terwijl het een lagere internetsnelheid biedt dan zij thans heeft. Bovendien kunnen de toestellen die de consument gebruikt daar niet op worden aangesloten en ondersteunt [het andere pakket] alarmcommunicatie niet. Daarnaast kan ook een blokkering door middel van [het andere pakket] eenvoudig door de huisgenoten worden gepasseerd. Doordat er geen blokkering mogelijk is, leidt de consument schade bestaande uit hoge telefoonrekeningen. De consument verlangt een effectieve, kosteloze en niet te omzeilen nummerblokkering, alsmede schadevergoeding en een vergoeding van deze procedure. Standpunt van de ondernemer Het standpunt van de ondernemer luidt in hoofdzaak als volgt. De ondernemer betwist dat artikel 2.4 van de Rude de ondernemer verplicht om het mogelijk te maken het bellen naar 06-nummers te blokkeren. In dat artikel wordt gesproken over “bepaalde nummers”, niet gespecificeerd is welke nummers daarmee worden bedoeld. Daar komt bij dat het naar de huidige stand van de techniek niet mogelijk is om bellen naar mobiele nummers te blokkeren in de centrale van het analoge telefoonnet. Wel is blokkering mogelijk door plaatsing van [een ander apparaat] bij de gebruiker. De ondernemer biedt deze kosteloos, ook zonder betaling van een borg, aan de consument aan. Ook is blokkering mogelijk wanneer wordt overgestapt naar [een ander pakket], waarbij de consument zelf online bellen naar vrijwel alle gewenste nummerreeksen kan blokkeren. De ondernemer verzoekt de klacht ongegrond te verklaren. Beoordeling van het geschil De commissie heeft het volgende overwogen. Artikel 2.4 van de Rude luidt als volgt: “1. De aanbieder van openbare telefoondiensten op een vaste locatie die krachtens artikel 9.2 van de wet is aangewezen blokkeert op verzoek van zijn abonnee bepaalde categorieën uitgaande gesprekken of oproepen naar bepaalde categorieën nummers. 2.De blokkering geschiedt kosteloos.” De Rude is onder meer gebaseerd op de Telecommunicatiewet en op de Richtlijn nr. 2002/22/EG van het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie van 7 maart 2002 inzake de universele dienst en gebruikersrechten met betrekking tot elektronische- communicatienetwerken en -diensten (Universele dienstrichtlijn). Naast de Regeling universele dienstverlening en eindgebruikerbelangen is het Besluit universele dienstverlening en eindgebruikerbelangen (Bude) vastgesteld. In geen van deze regelingen is bepaald welke de “bepaalde categorieën uitgaande gesprekken of oproepen naar bepaalde categorieën nummers” zijn. De consument stelt dat daar 06-nummers onder vallen, hetgeen de ondernemer betwist. De commissie merkt in dit verband overigens op dat 06-nummers niet alleen mobiele nummers betreffen, maar ook een reeks niet-mobiele nummers: de nummers uit de reeks 0670 tot en met 0679. Voor deze laatste reeks kan een ander tarief gelden dan voor de mobiele nummers. De Universele dienstrichtlijn, alsmede de Rude en het Bude beogen het waarborgen van de universele dienst, waaronder wordt verstaan het tegen een betaalbare prijs voorzien in een vastgesteld minimum aantal diensten voor alle eindgebruikers. In de considerans van de Universele dienstrichtlijn is onder meer overwogen dat de betaalbaarheid van de telefoondienst verband houdt met de informatie die de gebruikers ontvangen over de uitgaven voor het telefoongebruik en de relatieve kosten van het telefoongebruik in verhouding tot die van andere diensten, en houdt ook verband met hun vermogen om de uitgaven te beheersen. Betaalbaarheid betekent bijgevolg dat aan consumenten rechten moeten worden verleend door verplichtingen op te leggen aan aangewezen ondernemingen met universele dienstverplichtingen. Deze verplichtingen omvatten, aldus de considerans, een bepaald niveau van detaillering van de rekeningen, de mogelijkheid voor consumenten tot selectieve nummerblokkering (zoals dure gesprekken met tariefnummers), en andere mogelijkheden. In de Universele dienstrichtlijn, de Rude en het Bude worden op diverse plaatsen expliciet of impliciet onderscheid gemaakt tussen enerzijds de standaardtarifering en anderzijds andere tarifering, waarbij reeksen met mobiele nummers niet bij die andere tarifering worden genoemd. Gelet de hiervoor weergegeven toelichting in de considerans van de Universele dienstrichtlijn en op de structuur van de Universeledienstrichtlijn, de Rude en het Bude is de commissie van oordeel dat een redelijke uitleg van artikel 2.4 van de Rude met zich brengt dat mobiele nummers niet vallen onder de verplichte kosteloze blokkering door de universele dienstverlener van bepaalde categorieën nummers of nummerreeksen. Op grond van het voorgaande is de commissie van oordeel dat de klacht ongegrond is. Derhalve wordt als volgt beslist. Beslissing Het door de consument verlangde wordt afgewezen. Aldus beslist door de Geschillencommissie Telecommunicatie op 3 augustus 2010.